لیست محصولات

• در سال 1661 م رابرت بویل، خواص مشترک اسیدها را چنین خلاصه کرد : موادی ترش مزه که خورنده هستند، شناساگرهای مشخصی را از رنگی به رنگ دیگر در می آورند و در واکنش با موادی که باز نامیده می شوند خنثی می شوند.

• بازها ترکیب هایی هستند که مزه ای تلخ - گس و حالتی لغزنده (صابون مانند) دارند، شناساگرهای مشخصی را از رنگی به رنگ دیگر در می آورند و اسید را خنثی می کنند. توصیف مشابهی را رابرت بویل در سال 1661 م برای قلیاها مطرح کرد. قلیاها بازهایی هستند که در آب حل می شوند. بازها را از آن رو باز نامیده اند که از آنها به عنوان پایه و زیربنای ساخت نمک ها استفاده می شود.

• لاوازیه در سالهای 1787 و 1789 م دو کتاب شیمی نوشت و در کنار مطالب ارزشمندی که در آنها مطرح کرد، قواهدی را برای نامگذاری اسیدها در نظر گرفت. مثلا نام اسید سولفوریک را جانشین نام روغن زاج کرد. اما وی به اشتباه اکسیژن را عنصر اصلی سازنده همه اسیدها می پنداشت.

• دیوی که با مطالعه کتاب لاوازیه به آموختن شیمی و آزمایش های شیمیایی علاقه مند شده بود، پژوهش های ارزشمندی انجام داد. یکی از کارهایش این بود که در سال 1810 م با بررسی ماده ای که امروز آن را هیدروکلریک اسید می نامیم نشان داد که این ماده که یک اسید قوی به شمار می رود در ساختار خود اکسیژن ندارد و تنها از هیدروژن و کلر ساخته شده است.

تا سال 1830 م اسیدهای دیگری مانند HF، HBr ، HI، HCN و H2S نیز شناخته شدند که در ساختار خود اکسیژن ندارند.

در سال 1838 م لیبیگ این نظر را مطرح کرد که اسیدها موادی هستند که در ساختار خود یک یا چند اتم هیدروژن دارند که در واکنش اسیدها با فلزها، فلز جانشین آنها می شود :

2Na(s) + 2HCI (aq)  2NaCl(aq) + 1H2(g)

در برخی اسیدهای اکسیژن دار مانند H3PO3 و H3PO2 ، تمام هیدروژن ها در چنین واکنشی شرکت نمیکنند :

2Na(s) + H3PO3(aq)  Na2HPO3 (aq) + aH2(g)

چنین هیدروژن هایی هیدروژن اسیدی به شمار نمی روند.

• رابرت بویل که خواص مشترک اسیدها و خواص مشترک بازها را خلاصه کرد، دلیلی را برای مشترک بودن این خواص مطرح نکرد.

لاوازیه به اشتباه عنصر اکسیژن و لیبیگ به درستی عنصر هیدروژن را عنصر مشترک در ساختار تمام اسیدها دانستند اما دلیلی برای اینکه چرا این مواد خواص مشترکی را از خود نشان می دهند مطرح نکردند.

توضیح اینکه رفتار اسیدی موادی که اسید نامیده می شوند و رفتار بازی موادی که باز نامیده می شوند از کجا ناشی می شود، نخستین بار توسط آرنیوس مطرح شد.

• برخی مواد خنثی مانند سدیم کلرید، برخلاف برخی مواد خنثای دیگر مانند شکر وقتی در آب حل می شدند محلولی رسانای الکتریسیته ایجاد می کردند. از سوی دیگر حل کردن یک مول از برخی مواد مانند سدیم کلرید و کلسیم کلرید، در مقدار معینی آب، نقطه جوش و نقطه انجماد آن را دو یا سه برابر زمانی که یک مول از برخی مواد دیگر مانند شکر در همان مقدار آب حل می شدند تغییر می داد. همچنین وقتی محلول مواد الکترولیت رقیق می شدند، رسانایی کاهش می یافت اما نه به آن اندازه ای که انتظار می رفت.

در سال 1884 م آرنیوس از این مشاهده ها نتیجه گرفت که برخی مواد هنگام حل شدن در آب به یون تفکیک می شوند :

NaCl(s)  Na+(aq) + Cl-(aq)

آرنیوس از اینکه افزودن یک مول از برخی مواد به مقدار معینی آب، نقطه جوش و نقطه ذوب آن را بیش تر از زمانی که یک مول شکر به همان مقدار آب افزوده می شود اما کمتر از دو برابر تغییر می دهد به درصد تفکیک یونی پی برد.

همچنین از اینکه رقیق کردن محلول مواد الکترولیت، رسانایی آنها را به اندازه ی انتظار کاهش نمیداد دریافت که درصد تفکیک یونی به غلظت بستگی دارد و هر چه محلول رقیق تر باشد، درصد تفکیک یونی بیشتر است.

پس از این کشف ها، شرایط برای توجیه خواص مشترک اسیدها و خواص مشترک بازها فراهم شده بود.

• در سال 1887 م آرنیوس اسید را ماده ای تعریف کرد که وقتی در آب حل می شود یون H+(aq) تولید می کند و باز را ماده ای دانست که با حل شدن در آب یون OH-(aq) پدید می آورد.

• آنچه آرنیوس در سال 1887 م برای تعریف اسید و باز مطرح کرد پیشرفت بزرگی نسبت به نگاه های قبلی به اسید و باز محسوب می شد. به ویژه این که دلیلی برای اسیدی بودن یک اسید و یا مشترک بودن خواص اسیدها و دلایل مشابهی را برای بازها ارائه می کرد. اما این تعریف تنها به حالت محلول و آن هم فقط در حالتی که از آب به عنوان حلال استفاده شده باشد محدود می شد.

وقتی شیمی دان ها حلال های غیر از آب ( مانند آمونیاک مایع) را به کار می بردند دریافتند که برخی مواد رفتار اسیدی یا بازی از خود نشان می دهند اما تعریف آرنیوس را نمی توان برای آنها به کار برد.

در سال 1923 م دو شیمی دان که جدا گانه به مطالعه اسیدها و بازها پرداخته بودند، توماس لوری و یوهانس برونستد هم زمان تعریفی فراگیرتر از تعریف آرنیوس را برای اسید و باز مطرح کردند که نگاه جامع تری به رفتار اسیدها و بازها داشت.

بنابراین تعریف که امروزه آن را تعریف برونستد – لوری می نامیم، هر گونه ای که بتواند دهنده ی پروتون باشد اسید و هرگونه ای که بتواند پذیرنده ی پروتون باشد باز است. بر این مبنا هر واکنشی که در آن انتقال پروتون از گونه ای به گونه ای دیگر انجام می ود، واکنش اسید-باز است.

• گرچه در سال 1923 م برونستد و لوری توانسته بودند تعریفی بسیار جامع تر از تعریف آرنیوس را برای اسید و باز و واکنش بین آنها مطرح کنند و واکنش های اسید و باز خارج از آب و حتی خارج از حلال های مایع دیگر را پوشش دهند، اما تعریف آنها قادر به در برگرفتن برخی واکنش های اسید و باز نبود.

برونستد و لوری، اسیدها و بازها را به موادی که قادر به دادن و گرفتن پروتون بودند محدود کرده بودند. به این ترتیب واکنشی مانند خنثی شدن سدیم اکسید که یک اکسید بازی است با گوگرد تری اکسید که یک اکسید اسیدی است زیر پوشش قرار نمی گرفت.

Na2O(s) + SO3(g)  Na2SO4(s)

در این واکنش خواص اسیدی SO3 و خواص بازی Na2O(s) از بین می رود و نمی توان آن را واکنش خنثی شدن اسید و باز در نظر نگرفت.

در همان سال 1923 م که برونستد و لوری تعریف خود را برای اسید و باز و واکنش اسید باز مطرح کرده بودند، دانشمندی به نام گیلبرت نیوتن لویس تعریف جامع تری را ارائه کرد.

اسید لویس گونه ای است که در واکنش زوج الکترون نا پیوندی را می پذیرد و باز لویس گونه ای است که در واکنش زوج الکترون ناپیوندی را می دهد تا پیوند کووالانسی تشکیل شود.

[(h3)|کلمات کلیدی|/]

اسید-کلریدریک - اسید-کلریدریک-30% - اسید-کلریدریک33% - اسید-کلریدریک-37% - فروش-اسید-کلریدریک - تولید-اسید-کلریدریک - قیمت-اسید-کلریدریک - کاربرد-هیدروکلریک-اسید - ترش-کردن-معده - جوهر-نمک-چیست - نحوه-تولید-جوهر-نمک - قیمت-جوهر-نمک - فروش-جوهر-نمک - جوهرنمک-چیست - جوهرنمک-چیست -ایمنی-اسید-کلریدریک - اسید-معده - رفلاکس-معده - استفاده-از-جوهر-نمک - اسید-و-باز - اسید-صنعتی - هیدروکلریک-اسید - جوهر-نمک-صنعتی-آزمایشگاهی